Mały
drągal
Czasem człowiek wie, że
już nie śpi, ale próbuje się oszukać i nie otwiera oczu. Częściej wiąże się to
z obawą „co będzie, gdy wstanę”, rzadziej z nadzieją na dalszy sen. Ja już
wiedziałem, że czułem się jak nieżywy. Odważyłem się, otworzyłem oczy.
Żałowałem. Jeszcze raz ktoś mi powie o kojącym działaniu zieleni to zapierdolę!
Chyba nawet po trawie, trawa nie jest tak jaskrawa. Co się ze mną stało? Gdzie
ja w ogóle jestem? Zachlałem, wylądowałem w parku? Jeszcze nie otrzeźwiałem?
Ponownie otworzyłem oczy. Znowu otoczenie mnie raziło, ale tym razem byłem
odważniejszy. Leżałem na brzuchu, ręce rozłożone jak do ukrzyżowania, nogi
jakoś dziwnie poskręcane. Podniosłem się. Nawet nie było to takie trudne. Wykonałem
teatralny gest przykładając dłoń do czoła, jednocześnie mrużąc oczy. Blask
wydawał się nieco mniejszy, ale nie zniknął. Próbowałem sobie przypomnieć
cokolwiek. Zacząłem się nawet panicznie obmacywać z nadzieją, że poczuję
technologiczne wybrzuszenie w postaci komórki. Nic. Swoją drogą impreza musiała
być niezła, miałem na sobie wyłącznie pidżamę. To znaczy jej marną imitację w
postaci podkoszulka i slipek w statki. „Slipki w statki dla prawdziwego
pirata”, taki żart zamiast życzeń od najlepszego przyjaciela.
Dlaczego byłem kurwa w
jakimś lesie w samych slipkach?
Oślepiający blask
trochę osłabł albo po prostu zacząłem się przyzwyczajać. Nie zdążyłem pomyśleć
o niczym innym. Nagle, poczułem czyjąś dłoń, która skutecznie zatykała mi usta,
chociaż nic nie mówiłem. Nie minęło dużo czasu, a za sprawą nieznajomego
znalazłem się przy drzewie. Tam okazało się, że nieuprzejmie uciszał mnie brat
bliźniak Ursusa. Taki typowy osiłek, którego każdy pisarz opisuje równie
tandetnie. „Miał silne ramiona, pucołowatą twarz, niewiele różniącą się od
buraka. Masywne uda, złowrogie spojrzenie.” I duże łapy. Jedną przeniósł z
moich ust do karku, a drugą schował za plecami.
- Kto ty? Gadaj
natychmiast!
Obdarowuje mnie
wyczekującym spojrzeniem, wkrótce orientuje się, że trudno jest się wysłowić,
gdy ktoś cię dusi.
- A …
Zabiera łapę. Zamiast
mu odpowiedzieć, wypluwam płuca, chociaż więcej śliny wypływa niż płuc.
- Ej, stary nic ci nie
jest?
Osiłek dotyka łapą moje
plecy, nachylając się lekko. Dziwny facet. Przed chwilą chciał mnie zabić, więc
chyba na rękę byłaby mu moja śmierć. Tymczasem z jego tonu wynika, że niekoniecznie…
Nie przestaję kaszleć,
ruchem ręki proszę go żeby zwiększył dystans między nami. Posłusznie odchodzi.
Po chwili się
uspokajam, osiłek ponawia pytanie.
- Sorry jeszcze raz,
wolałem się zabezpieczyć, ale jak widziałem, że żadnej broni nie masz to się
opamiętałem. To kto ty?
- Ja? A Ty?
Grymas drągala dał mi
do zrozumienia, że ten znowu za chwilę przestanie być miły. Sytuacja stawała
się coraz bardziej absurdalna.
- Nawet nie wiem co to
za miejsce, nie wiem skąd się tu wziąłem.
Abnegat już nie patrzył
na mnie podejrzliwie, ale czułem, że zamiast zaspokoić ciekawość, jeszcze
bardziej zachęciłem go do dalszych pytań. Przenikliwe spojrzenie zwiodło mnie
jednak, gdyż na nic nie musiałem już odpowiadać. Z jednej strony bardzo mnie to
ucieszyło, z drugiej, niczego nie wyjaśniłem. Chociaż może on szukał kogoś
konkretnego, kogoś kto nie byłby tu przypadkiem, a przede wszystkim kogoś, kto
nie ma na sobie durnych slipek w statki, a nawet jeśli to potrafi to ukryć. Po
chwili niezręcznego milczenia, osiłek przemówił.
- Zdarza się i tak. Nie
widziałem cię tu wcześniej, a tu raczej każdy każdego zna. Heh… amnezja się
zdarza, pewno. Zwłaszcza jak człowiek wczorajszy.
Dziwnie, nienaturalnie
skrajny ten człowiek. Tak jakby pisarz próbował na siłę wykreować jakiegoś
bohatera, ale jeszcze sam do końca nie wiedział jak to zrobić. Najpierw
agresja, która potwierdza stereotyp napakowanego dryblasa, potem nagłe
zrezygnowanie i teatralne zdziwienie. Ale nic nie mówię, to nie mój świat, a
jak nie moje podwórko to muszę dostosować się do zasad.
- Dobra to…
I nie dowiedziałem się
„co dobra”, ponieważ usłyszałem za sobą kobiecy wrzask, który automatycznie
zablokował dryblasowy narząd artykulacji. Obcy wbijał wzrok w źródło krzyku, a
ja wolałem się nie odwracać. Drągal nie zmienił swoich gabarytów, a nagle wydał
mi się jakby mniejszy. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że mentalnie zbliżył
się wzrostem do archetypicznego liliputa. Źródło wrzasku przypłynęło bardzo
blisko, moje uszy zaczynały więdnąć.
- A tu jesteś,
troglodyto jeden! Czy ty nie wiesz, że teraz jest pora kąpania? A jak ja mam
całą piątkę upilnować? No i co te gały wybałuszasz?
- Kochanie…
Kochanie sięgało
olbrzymowi do dłoni, a mimo to wydawało się wyższe. Gdyby mnie tam nie było,
nie wiedziałbym, czy to ona jest tak przeraźliwie niska, czy to on za bardzo
prosił Boga o wzrost. Mogłem (nie)stety jednoznacznie stwierdzić, że skłaniam
się ku drugiej opcji. Nagle małe Kochanie zwróciło na mnie uwagę.
- A co pan?! – kobieta
odskoczyła jak oparzona. – Ubrać się nie łaska? Zboczenie w lesie szerzy?
I w ten sposób stałem
się ekshibicjonistą.
Na szczęście nieznajoma
znowu przypomniała sobie o swoim olbrzymie.
- Ale mi to już!
Zboczeństwa nie szerzyć, do domu, już! – stoi, czeka. Drągal obdarowuje mnie
błagalno-przepraszającym spojrzeniem, odchodzi. Zdecydowałem się na głupkowaty
uśmiech, to jedyna reakcja, która w tamtym momencie przyszła mi do głowy.
Kobieta odwracała się co jakiś czas, próbując zabić mnie wzrokiem. Gdy
zorientowała się, że magia nie działa kiwnęła palcem, nakłaniając olbrzyma do
„wyrównania poziomu”. Ten w ogóle się nie opierał, więc Kochanie nie omieszkało
wymownie potraktować go szmatą.
A ja znowu zostałem
sam.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz